Datum:9 augustus 2022
Inhoud Secties
- ● ...aanraking en ego...
- ● ...leven en denken...
- ● ...zelf-beweging en taal...
- ● ...het chronosysteem...
- ● ...evenwicht en gehoor...
- ● ...geur en temperatuur...
- ● ...smaak en visie...
Gastartikel door Nathalie Bethesda MA Education, Brits ecologisch opvoedster, oprichtster en campagnevoerster van duurzame scholen, en PhD kandidate (Sheffield University, UK)
Het is tijd voor een onderwijsreset"- Nathalie Bethesda
"Hier wordt een groot geheim geopenbaard. De zintuigen zijn de eigenlijke grondslag voor de deugden van de ziel. Wij leren op lichamelijk niveau, door de zintuigen, vermogens voor waarheid, schoonheid en goedheid. Wij ontdekken ook de bron van het hebben van een geweten, van het aanvoelen van onze bestemming, en het vermogen om in gemeenschap te leven"
- Albert Soesman, 2014
Zodra ik kennis maakte met het idee dat wij niet slechts vijf zintuigen hebben, maar twaalf, werd er zo veel meer - wel, zin. Als lichamelijke entiteiten kennen wij die zintuigen waarvan de organen grotendeels rond ons hoofd samenkomen; zicht, smaak, ruiken, gehoor, en aanraking, het zintuig waarvan het orgaan verbonden is met onze huid, ons hele lichaam interface met de omgeving. Wij begrijpen deze zintuigen als receptoren van de wereld om ons heen en wij worden ons steeds meer bewust van de gevolgen van zintuiglijke overbelasting of ontbering, die niet alleen lichamelijk zijn, maar ook psychosociaal en emotioneel. Maar wij staan vaak niet stil bij de implicaties van deze zintuigen op ons moreel kompas en ons sociaal geweten.
Een artikel in de Guardian uit 2021 populariseerde een zesde zintuig: Interceptie. Het is ons gevoel voor de inwendige toestand van ons menselijk lichaam. Zoals in het artikel staat: "...het verborgen zintuig dat vorm geeft aan welzijn", dat wordt samengevat als "alle signalen van uw inwendige organen, waaronder uw hart- en vaatstelsel, uw longen, uw darmen, uw blaas en uw nieren".
In dit artikel stel ik voor dat interoceptie gelijkenis, vergelijking en synthese vertoont met de bevindingen van het te weinig bekende onderzoek van Rudolf Steiner. Zijn levenszin, zelf-beweging en ego zintuigen in het bijzonder. Misschien, als u naar de tabel hieronder kijkt en ziet dat balans, temperatuur en taal ook als zintuigen moeten worden opgevat, zal dat misschien niet al te veel controverse opwekken. Het laatste zintuig waaruit ons goddelijk dozijn moet bestaan, is gedachte - van vitaal belang, samen met al die andere, in wat publieke intellectuelen en opvoeders Sense-Making noemen (hier, hier en hier).
In mijn werk vraag ik mij af wat dit zou kunnen betekenen voor het onderwijs en zijn rol in al onze behoeften aan levenslange zintuiglijkheid in een snel veranderende omgeving. Ik vraag dus hoe onderwijs generatief kan zijn voor lichamelijke, emotionele en psychosociale gezondheid - individueel en gemeenschappelijk - als het rekening houdt met de 12 zintuigen in de pedagogie en de leerplannen? In hoe wij onderwijzen en wat wij onderwijzen? In wat volgt, wil ik belichten aanraking, leven, zelf-beweging, balans, ruiken en smaak, als fundamentele zintuigen van het menselijk worden. Visie, temperatuur, gehoor, taal, gedachte, ego zintuigen, stel ik als aanvullend, in die zin dat zij het gewicht dragen van de voltooiing tot de mens.
Het wil niet zeggen dat zij niet aanwezig zijn bij de geboorte. Maar dat hun cultivering onderling afhankelijk is van de grondbeginselen, die achteloos over het hoofd worden gezien in gehaaste levens in wat ik een haast- en remedie-cultuur noem. Ik beweer dat de gezonde ontwikkeling van de Goddelijke Dozen fundamenteel is voor de persoonlijke samenhang, van de psychische eenheid en heelheid, zoals die in elk individu belichaamd wordt. Dit is een voorwaarde voor sociale samenhang, en impliceert dat de manieren waarop ieder van ons zijn hand, hart, hoofd en verbinding kan beheren, de lijm is die de coöperatieve impulsen bindt die nodig zijn voor een goed functionerende samenleving.
Tafel. Het Goddelijk Dozijn: Onze 12 zintuigen
Aangepast uit: Albert Soesman's "Onze Twaalf Zintuigen, Hoe gezonde zintuigen de Ziel verfrissen" (2014) en Gilbert Child's 5 + 7 = 12 Zintuigen: Rudolf Steiner's Bijdrage tot de Psychologie van de Waarneming door Nathalie Bethesda, Ecologisch onderwijs en duurzaam schoolgaan
De tabel hierboven is mijn interpretatie van de verklaringen die gegeven worden door een Nederlandse arts en antroposofisch beoefenaar, Albert Soesman, naar wiens boek verwezen wordt, en de Britse psycholoog en Leraar Steiner/Waldorf, Gilbert Childs. Beiden hielden zich bezig met wat zij waarnamen als de steeds snellere achteruitgang van de lichamelijke en geestelijke gezondheid van patiënten op hun respectieve gebieden in het moderne leven. En zij hielden zich beiden bezig met de gevolgen daarvan voor de ontwikkeling van kinderen. Het artikel over Interoceptie vertelt ons dat "Belangrijk is dat deze bevindingen veelbelovende nieuwe manieren inhouden waarop u op uw lichaam kunt "afstemmen""; iets dat noodzakelijk is geworden omdat wij, in de op het hoofd gerichte leeromgevingen van onze scholen, het lichaam grotendeels achter ons hebben gelaten. Tot onze grote schade.
Zelf-gevoel Wereld-gevoel
Figuur 1: Aanraking; Leven; Zelf-beweging; Evenwicht; Smaak; Visie
Voorstanders van zingeving woekeren over het web met, wat mij lijkt, een gemeenschappelijk doel om het denken en voelen van de mensen weer met elkaar te verbinden. Ons denken, ons gedachte Het gevoel wordt aangetast door wat men noemt de aandachtseconomie en de verslaving aan technologie. Het emotionele karakter van veel betogen neemt de vorm aan van brandende woede of kille kritiek. Het maakt gebruik van onze temperatuur zin in stammenzorg voor de wereld. Wij zijn bevangen door een propagandistische infotainmentsfeer in de mainstream en de sociale media. Zinmakers merken de ontoereikendheid op van een ecologie van hoofd-onderwijs, gebaseerd op een culturele mentaliteit van reductief menselijk kapitaal waarin wij zowel product als markt zijn. Onze zelven worden ontgonnen, zodat wij onszelf kunnen terugkopen.
Hun werk is van vitaal belang in onze omstreden cultuur, door betekenis opnieuw te definiëren als belichaamd, en kwalitatief en relationeel, en dus, impliciet, als een functie van de 12 zintuigen. Hoewel hij zichzelf misschien niet als zodanig beschouwt, is een van de belangrijkste zintuigmakers in mijn baan Iain McGilchrist. Als Brits Oxford geschoold filosoof, psychiater met neurobiologische opleiding en een psycho-sociale praktijk, biedt zijn dringende boodschap over de misleidende en disfunctionele relatie die de cultuur met onze hersenen heeft, inzichten. Als voormalig hoogleraar Literatuurwetenschap vertelt hij prachtig over wat het is om poëzie te waarderen (tafgelast vanaf 47.00mins):
"...Het werkt niet alleen op uw hersenen in als een abstracte stelling, maar het betrekt u op elk niveau, emotioneel, sociaal, intellectueel, spiritueel, en het heeft fysiologische effecten op u. Als u het leest, beïnvloedt het uw hartslag, uw bloeddruk, het veroorzaakt ook, hoewel mensen zich dat niet bewust zijn, ontspanningen en samentrekkingen, in de beweging van de skeletspieren als reactie op het metrum, de beweging van het gedicht, het kan uw haren te berge doen rijzen, het kan tranen in uw ogen brengen, dus het is iets heel lichamelijks.”
De cultuur maakt korte metten met zingeving, ontsteekt de emotie en houdt zich bezig met gedragspsychologieën zoals Nudge (dit is het gebruik van gedragspsychologie dat tijdens de hele pandemie is gebruikt), een anti-opvoeding, manipulatieve technologie van de geest, naar mijn mening (Richard Thaler in gesprek met Freddie Sayers van UnHerd). Wij zijn onderworpen aan een informatiebombardement van zaken die het bestaan bedreigen. Klimaatverandering, pandemie, bijvoorbeeld, maar ook computationele architectuur op planetaire schaal, systemisch onrecht, die zintuigmakers hyperobjecten noemen: "voorwerpen van geavanceerde wetenschap waarmee wij leven als deel van het dagelijks leven en die toch bijna onbegrijpelijk zijn." Dit is het terrein van de zinnemakers. Zin-maken is een imperatief van het wereldwijde overleven, waarvan ik zeg dat het afhangt van het bereiken van een persoonlijke samenhang door de individuen, die moeilijk te bereiken is, wanneer wij onszelf begrijpen als de grondstof van economische systemen, die de aarde als een en dezelfde beschouwen. Moeilijk, wanneer men ons wil doen geloven dat wij niet meer zijn dan een samenraapsel van genen, dat net als ons voedsel gemodificeerd kan worden, gemanipuleerd - lichaam en geest. In dit wereldbeeld blijven wij kinderen baren en opvoeden.
Het is mijn stelling dat de scholen de cultuur kunnen vormen, niet kopiëren. Daartoe moeten zij zintuiglijke instellingen worden en opnieuw een geestelijke roeping belichamen, die mijns inziens een seculiere, globalistische vorm moet aannemen. Verenigbaar met de godsdiensten die thuis worden beleden, moeten de scholen zichzelf zien als plaatsen waar kinderen in staat worden gesteld om;
Worden en Horen: leven naar dankbaarheid en vertrouwen, doel en waarheid in het ECHTE
In staat gesteld worden zowel als erbij horen zijn verbonden met persoonlijke samenhang, zoals hierboven opgeroepen. Worden houdt het koesteren en huisvesten van de Goddelijke Dozen in. Het is niet voor niets dat ik de term Goddelijk gebruik. Het is een woord dat ideeën in zich draagt over onze innerlijke en uiterlijke reikwijdte, over de aardse en transcendente mogelijkheden van elk individu. Het spreekt over diepe theologie, die subliminaal door de cultuur gedragen wordt. Het suggereert schoonheid en goedheid. Goddelijk zijn is ook voorzien en resoneert dus als inspiratie.
To Belong is het eren van de weg die de mensheid aflegt, waarbij zij het bezitterige stempel van het woord, waar vrouwen en kinderen tot slaaf van de man waren (en op sommige plaatsen nog zijn), achter zich laat, tot verkleining van beide geslachten". Hoewel ik het in de eerste plaats bedoel als behoren tot het zelf, blijft het niet beperkt tot ideeën over zelfrealisatie, die aantoonbaar een narcistische wending heeft genomen, ten prooi valt aan identiteitscrises, en de sociale samenhang frustreert. To Belong resoneert met zoveel van het huidige werk, verbonden als het is met verbindingen met de aarde waarvan wij in de ecologie afhankelijk zijn; en met de specifieke plaats waar wij uit voortkomen, met de gemeenschappen die wij bewonen, onze voorouderlijke erfenis, en onze familiebanden. Het tijdloze terrein van de inheemse denkers. Op die manier ontstaan vertrouwen en dankbaarheid.
Het is in ons aller belang om aandacht te schenken aan al onze 12 zintuigen, om waarheid en doel in onszelf te vinden, zodat wij integer op de wereld kunnen reageren. Het vermogen om dat te doen begint thuis, bij de ouders.
...aanraking en ego...
Een gecommodificeerde spoed- en remediecultuur heeft ons ertoe verleid te geloven dat als we de juiste uitrusting hebben, we alles kunnen hebben. De huidige versie van "wetenschap schijnt er grotendeels ten dienste van te staan.
Bedacht door een vermoeide kersverse moeder, en nu gesteund door Bill Gates, klinkt gefabriceerde menselijke melk als science fiction. Maar hoe bevrijdend zal het zijn?
Wel, wat denkt u van deze kijk op synthetische moedermelk, zoals beschreven in een artikel van Jenny Kleeman, gepubliceerd in The Guardian, 14 november 2020? De kop luidt: "'Ik wil mijn kind het beste geven': de race om menselijke moedermelk te kweken in een laboratorium"
Het is niet de bedoeling diegenen te stigmatiseren die ervoor kiezen geen borstvoeding te geven of dat niet kunnen, als een eerste voorbeeld van het belang van aanrakingmaar om te herhalen hoe wij het contact met de natuurlijke functies en capaciteiten van ons lichaam verloren hebben, en het ons als superieure technologische hulpmiddelen hebben laten verkopen. Dat de zin van aanraking is fundamenteel voor dat van ego (zie tabel hierboven) en suggereert dat wanneer baby's op hun eigen grenzen en die van hun moeder stuiten, zij reageren op manieren die ons het beste uitkomen voor hun overleving en verbetering. Dit is even belangrijk als het opnemen van de antilichamen die in de moedermelk zitten. Onderzoek heeft zich gericht op het aanmoedigen van borstvoeding voor de gezondheid op korte en lange termijn, met voordelen die gericht zijn op vermindering van het ziekterisico, en op de lichamelijke, en fysiologische voordelen. Van even groot belang is de vraag hoe gezonde relaties tot stand komen, die van fundamenteel belang zijn voor het welzijn. Het gevoel van aanraking is hoe een baby zich ook los van zijn moeder vestigt. "Met aanraking komt u niet in een andere wereld terecht, de uiterlijke wereld; u blijft in uw eigen wereld." zegt Soesman in zijn "Twee zintuigen..." boek (p.14). In de huidige en zich uitbreidende identiteitscrises zijn de grenzen diep aangetast. Het is belangrijk dat wij goed nadenken over de manier waarop wij onze baby's vasthouden, dragen, kleden, ongeacht modetrends of op de markt gebrachte producten. Veel baby-producten zijn ontworpen om tegemoet te komen aan de moderne levensstijl en de winstmarges, en niet noodzakelijk aan de holistische ontwikkeling van het kind.
Gilbert Childs somt de manieren op waarop de moderniteit de menselijke zintuigen vanaf de geboorte gevaarlijk kan onderdrukken;
"...door koude behandeling, zowel lichamelijk als psychisch (gevoel voor warmte*); door schreeuwerige kleuren en lelijk speelgoed, boeken en televisie (gevoel voor zicht*); door plastic en synthetische materialen (gevoel voor tastzin); door levenloos voedsel, onnodige drugs (gevoel voor leven); door beperkingen bij allerlei activiteiten als peuter (gevoel voor beweging*); door onrealistische verwachtingen van volwassenen met betrekking tot lichamelijke rijpheid...(evenwichtszin); door...vervuiling van lucht, water en bodem, kant-en-klare levensmiddelen en toiletartikelen (reukzin); door kunstmatige smaakstoffen...(smaakzin); door een onvermogen om te denken op een manier die niet emotioneel is...(denkzin); door slecht gearticuleerde spraak...(woordzin*), en overdreven lawaai...(gehoorzin)."
Nota: *Childs warmte is temperatuur; zicht is visie; beweging is zelf-beweging; woord is taal
Het zou kunnen dat het lezen van de lijst van Childs aanrakinged een zenuw voor ouders die hun best doen. Het deed mij, toen ik er voor het eerst naar keek en nadacht over de parafernalia die het leven van mijn zonen omringden, de ego gevoel was geschonden. Daar herinnerde ik mij weer de claustrofobie van de rommel, de ruzies die veroorzaakt werden door de tip van speelgoed, de zinloosheid van de aanschaf ervan. Het begon een ander soort zin te krijgen.
...leven en denken...
De leven zintuig is ons bewustzijn van onze constitutie. Het verband ervan met ons vermogen om waarheid en onwaarheid waar te nemen via onze gedachte zintuig let goed op. Het is in het herkennen van wat onze lichaamssignalen betekenen en het investeren van passende reacties dat de grondbeginselen van de werkelijkheid liggen. In Childs evaluatie van de situatie grijpen wij gratuit naar farmaceutische middelen, waarbij wij vaak te haastig medicamenten toedienen. Ook Soesman brengt de depressie van de leven zin met het vermijden van pijn, waarvan hij ons zo graag zegt dat het de beste leermeester is die wij hebben. "Stelt u zich eens voor dat u nooit zou mogen vallen. Door de pijn van het vallen leren wij goed te lopen, leren wij veilig de trap op te gaan, leren wij afstand te houden van gevaarlijke voorwerpen". Door pijn in onze maag te ondervinden, kunnen wij er ongelukkig op geattendeerd worden dat wij besmet voedsel gegeten hebben. Het is echter waarschijnlijker dat wij door ons overdadig eten onze ontsteltenis trachten te verlichten met indigestietabletten, waardoor wij de gelegenheid om de waarheid van de gulzigheid aan te pakken, uit de weg gaan, en ons gedachte zin. Of zelfs maar de mogelijkheid van allergie te overwegen, of voedselcombinaties als ongeschikt voor onze bijzondere samenstelling.
...zelf-beweging en taal...
De 12 zintuigen zijn wonderlijk met elkaar verweven. De BBC2 documentaire Wie noemt u dik? (2019) toonde de onwil of het onvermogen aan van mensen die een groot risico lopen, om rekening te houden met het gedrag van vandaag als richting naar de vooruitzichten op lange termijn. In een post op LinkedIn staat een filmpje van een klein wezen, dat naar een speeltje grijpt. De tagline op de post luidt: "Tet moeilijkste aan uw kinderen een natuurlijk doorzettingsvermogen te laten ontwikkelen, is de verleiding te weerstaan om in te grijpen". De baby kruipt stapje voor stapje naar een speeltje en is gefrustreerd door zijn inspanningen. Het valt op zijn buik en hikt. Het begint te glimlachen van vreugde, en wordt steeds jengeliger. Het kijkt voortdurend om zich heen in een schijnbare aantrekkingskracht op de aanwezige volwassene. De film duurt slechts 2.49 minuten. Het vrolijke einde laat de baby triomferen.
Hier is de zin van zelf-beweging. Hoevelen van ons zouden het speeltje naar de baby geduwd hebben om zijn ongemak (en het onze?) te verlichten, maar het daardoor beroofd hebben van de wetenschap dat het volgen van een voornemen, hoewel het doorzettingsvermogen vereist, vaak beloningen kan opleveren. Hoeveel van ons zouden de baby hebben aangemoedigd met bemoedigende woorden, de prestatie van de baby hebben opgevolgd met een bevestigend gejoel? Wat doet het met het kind om afhankelijk te worden van de taal zin geïmpliceerd in willekeurige lofprijzingen? Behoefte aan een vinkje op de pagina? Hunkeren naar een lawine van on-line "likes"? Er zit wijsheid in de uitdrukking "to walk the walk and talk the talk" als figuurlijk voor ons vermogen om integriteit van onszelf en anderen waar te nemen, wanneer daden en woorden samenvallen; om integriteit in anderen te herkennen, en om te oefenen in het gebruiken van taal met integriteit. Welke valse indrukken geven wij aan onze kleintjes wanneer wij ze in loopstoeltjes plaatsen die hen rechtop houden in een positie die zij alleen niet zouden kunnen bereiken, en hen zichzelf laten voortbewegen, in richtingen die niets te maken hebben met zelfstandige mobiliteit?
Zodra het formele leren op school op gang komt, is de situatie omgekeerd. Kinderen zijn grotendeels aan hun bureau gebonden, hun natuurlijke drang om zich te bewegen, te verkennen, wordt tijdens het leren van talen geremd. De realiteit van taal als organisch, als zin, wordt ondermijnd. Valse indrukken worden echter nog verergerd, wanneer taal zintuiglijkheid is veranderd in geletterdheid - het vermogen om te lezen en te schrijven - en kinderen beginnen dienovereenkomstig gemeten te worden, via synthetische fonetiek in het Verenigd Koninkrijk. Misschien heeft het woord synthetisch hier stof tot nadenken gegeven? Taal dat is per slot van rekening gewoon een mooi menselijk zintuig, dat corrigerend werkt en communiceert gedachte, wordt een artefact dat beoordeeld moet worden. Geletterdheid, een prachtige technologie van menselijk ontwerp, bedoeld om ons via tekst met elkaar te verbinden, wordt er een die ons in plaats daarvan classificeert. Het testregime schept winnaars en verliezers, presteerders en mislukkelingen.
Bovendien is de natuurlijke ontwikkelingsboog nog niet op het werk berekend. De grove en fijne motoriek zijn nog niet geïntegreerd om gedurende voorgeschreven perioden te kunnen zitten, noch voor het vasthouden en bedienen van een potlood om abstracte woordvorming te voltooien. Dat gebeurt pas op de leeftijd van 6/7 jaar en ook hier is Charlotte Davies leerzaam. Ik herhaal dat ik u naar haar werk verwijs, omdat zij duidelijk de biologische en psycho/sociale gevolgen van de slechte opvoeding die wij geven, onder woorden brengt.
...het chronosysteem...
Ik gebruik de Ecologische Opvoeding in mijn werk, omdat die alle interacties onderzoekt die zich voordoen in de opvoeding van de mens, met inbegrip van de culturele vertakkingen. Een ander element waar ik naar kijk is het chronosysteem. Dit is een woord voor levensduur. Het is niet gemakkelijk om de levensduur te beschouwen in de huidige haast- en remedie (ego-centrische) cultuur. Ook niet in de politieke sfeer die beheerst wordt door carrièrepolitici die uit zijn op snel gewin met kortetermijnbeleid. In de economie gaan we door boom en bust. In de media krijgen we hapklare, vaak verdraaide berichten en partiële gegevens voorgeschoteld. De scholen volgen dit voorbeeld. In de taal van de cultuur worden wij ondergebracht bij het idee dat wij "portefeuille-mensen" zijn, of verderfelijker, "het precariaat", om ons aan te passen aan de sociaal gecreëerde onzekerheid. Het idee dat wij kapper kunnen worden, of timmerman vanuit onze zelfverklaarde capaciteiten, en dat dit gaven zijn die de gemeenschap toebehoren, is niet meer geldig. Wij hebben een gevaarlijk conflictueuze cultuur opgebouwd, die niet meer synchroon loopt met onszelf en met elkaar.
...evenwicht en gehoor...
Zoals wij allen weten, is ons gevoel voor fietsen van cruciaal belang om te leren fietsen. balans. Om dat te doen kunnen wij maar beter een zekere geaardheid in onze omgeving hebben, geen illusies of pretenties hebben, zoals - fietsen is een veilige, vrije onderneming. Daarom zijn stabilisatoren misschien een soort kidologie waar wij nog eens goed over zouden moeten nadenken. Maar kinderen moeten ook leren die kennis van risico's te nemen en uit te stijgen boven de angst voor de zaak van het zelf, de lichamelijke angst voor verwondingen. Dat doen wij door de innerlijke stem, laat staan die van de juichende volwassene, tot zwijgen te brengen ten gunste van de prestatie die komen gaat. Hier is dan het gevoel van gehoor als een sociale, psycho/emotionele partner in ons gevoel voor balans. Dit vereist een innerlijke stilte, of spiritualiteit, die zo moeilijk te bereiken is wanneer de fysieke omgeving en de cultuur vervuild zijn door lawaaioverlast. Het is moeilijk voor de belichaamde zingeving wanneer afleidingen onvermijdelijk zijn, en onophoudelijk lawaai aanvalt. Het leidt tot verstoorde slaappatronen, tot vermoeidheid, tot frustratie en angst. Onze relationele zingeving komt diep in het gedrang wanneer wij verstrikt raken in individuele en gemeenschappelijke moeilijkheden, gehoor alleen maar nee-zeggen, waardoor de mogelijkheden tot persoonlijke samenhang en sociale cohesie teniet worden gedaan.
De klas is inwijding in dat kakofonische rumoer. Van de stemmen van de twijfel. Zijn gestandaardiseerde tests medeplichtig aan het versnellen van leerpathologie, van crises van persoonlijke identiteit en verdeeldheid in de gemeenschap? Gestandaardiseerde tests van het zich ontwikkelende kind zijn vaak ongeschikt op een aantal punten. Zij zijn abstract en gedecontextualiseerd. Zij houden geen rekening met een afgeronde kijk op de prestaties en behoeften van het kind. Zij laten het kind meten aan zijn leeftijdgenoten, en aan zichzelf, volgens ongedifferentieerde normen. Kinderen worden gehoor de kijk van de wereld op hen. Zij verliezen balans, begint de grond onder hun voeten te schudden.
Ik daag u uit de trainingsvideo over de fonetische screeningstest van het Britse Ministerie van Onderwijs voor het eerste leerjaar te bekijken. Hoe voelt u zich daarbij? Ik ben geïnteresseerd in de manier waarop sommigen lijken op het spreekwoordelijke konijn in de koplamp, getriggerd door de "vecht of vlucht" reactie. Anderen zijn uitdrukkingsloos, het licht uit hen genomen. Een van beide reacties zou hen tijdens hun schoolleven kunnen achtervolgen. Ik ben weer geïnteresseerd in hoe zij beoordeeld worden op hun pogingen om de dingen logisch te maken, wanneer zij onwerkelijke woorden voorgeschoteld krijgen. Neem bijvoorbeeld wat er 6:30 minuten in gebeurt; de kinderen krijgen "doy" aangeboden. Een kind doet prachtig zijn best om de d-o-j uit te klinken, maar is aantoonbaar niet in staat om het als een woord van de wereld onder te brengen. In plaats daarvan spreken zij het uit als "hond". "Wij kunnen ons evenwicht alleen bewaren met betrekking tot de wereld", zegt Soesman (p. 99). Ik vestig ook de aandacht op de manier waarop een aantal van de kinderen zich aan een spookachtige volwassene onderwerpt. En weer op de objectieve toon van de verteller en het gebruik van abstracte, grammaticale terminologie om de kinderen koud te veroordelen. Omdat ze de regels van het spel gewoon niet snappen.
De aandacht in de scholen is gericht op de pathologie van de kinderen, terwijl het de cultuur is die ontspoort, die weinig rekening houdt met het individuele lichaam - of het psycho-emotionele gebied - laat staan met de wens om naar geestelijke ontwikkeling te streven.
...geur en temperatuur...
Een van de veel voorkomende symptomen van covid-19 infectie is het verlies van het gevoel van ruiken en het gevoel van smaak. Soesman vertelt ons dat de zin van ruiken wordt geassocieerd met ons moreel kompas. Wij behoeven slechts te kijken naar de recente geschiedenis en de manier waarop ruiken vorm gaven aan de steden die uit de industriële revolutie voortkwamen, om te zien hoe moraal leeft en sterft in de reukzin. Toen wijken die geen sanitaire voorzieningen hadden, overbevolkt raakten met armen, deden degenen die rijker waren, wat degenen die dat kunnen, nog steeds doen. Zij verhuisden naar schonere lucht. De opkomst van het volksgezondheidsbeleid in de 19e eeuw kwam niet noodzakelijkerwijs alleen door humanitaire impulsen op gang, maar door de ongebreidelde verspreiding van dodelijke ziekten. Cholera, bijvoorbeeld.
Geur is fundamenteel voor het temperatuur zin.
"Verminder de voedselverspilling thuis, door te ruiken en te proeven, dringt een nieuwe campagne aan". Dit is een kop uit de nieuwsbrief van The UK Observer van 23 januari, 2021. De onderkop zegt, "Het door de nationale overheid gesteunde initiatief zal "ten minste houdbaar tot" vervangen door "ten minste houdbaar tot" en de mensen aansporen om zelf te oordelen". Hoe zijn wij in hemelsnaam op een plaats gekomen waar de basisinstincten om ruiken of smaak ons voedsel om de veiligheid ervan te controleren, uit ons is opgevoed? Waar wij, net als kinderen, heen geleid moeten worden om terug te keren naar onze zintuigen. Ons gevoel voor ruiken Wij zijn ongevoelig geworden, wij consumeren meer dan wij nodig hebben en dan de wereld kan. Wij hebben onvoldoende zorg voor elkaar en voor de wereld. De klimaatcrisis is een weerspiegeling, is de temperatuur graadmeter van morele malaise. En hoewel ik niet tot de overtuiging behoor die gelooft dat de pandemie een soort bijbelse visitatie is, lijkt zij mij toch te wijzen op een tekortkoming van het menselijk vermogen. Een gebrek aan verbeeldingskracht, die de onvermijdelijkheid van een pandemie niet visualiseert, wanneer men ziet hoe de mensen tegen elkaar aangedrukt worden in bijvoorbeeld het openbaar vervoer, de broedbuizen die deze luchtledige vaartuigen, bussen, treinen en vliegtuigen vormen. Een gebrek aan inspiratie dat niet investeert in, aandringt op, een creatief beleidsontwerp van vervoerssystemen - of duurzame scholing - dat de evolutie van een gemeenschappelijk doel dient.
...smaak en visie...
Proef, Soesman zegt dat smaak ons cultureel kapitaal toeschrijft, waar wij goede en slechte "smaak" toeschrijven aan voorkeuren op het gebied van bijvoorbeeld mode, kunst, en goede wijnen. De kunstmatige smaakstoffen die Childs ons vertelt, bederven ons gevoel voor smaak, wordt weerspiegeld door de kunstmatigheid van "smaak" in een consumptiemaatschappij die gebaseerd is op nieuwigheid in plaats van behoefte; hebben in plaats van zijn.
Smaak, fundamenteel voor de zin van visie, Het spreekwoord zegt dat wij met onze ogen eten. Dit is een verwijzing naar het hongerinstinct dat het gevoel van smaak aan wat de leven Zin is veelzeggend nodig voor een gezonde vorm. Daarom is het de manier waarop het zintuig visie is een reiken naar innerlijke eigenschappen. Dat wij endemisch zwaarlijvigheid, voedselallergieën, en tragische eetstoornissen, zoals boulimia en anorexia hebben, doet vermoeden smaak wordt verminderd als een zintuig dat een individu leidt naar wat gezond is of niet. Wat is er nodig? Eerder dan of het voldoet aan een oppervlakkige evaluatie van lekker. De vier categorieën van smaak hebben verschillende gebruiken. Het zal geen verrassing zijn dat zoet onmiddellijke bevrediging geeft. Stelt u zich voor dat u aan een schijfje citroen zuigt en u krijgt een abrupt zuur ontwaken. Zout is een stimulans voor het denken. Te veel of te weinig zout en uw behoeften moeten overwegen welke actie u moet ondernemen om te corrigeren. De bitterheid van groene groenten, zoals boerenkool of spruitjes, zijn intussen een uitdaging aan de wil, om al of niet te eten wat bij uitstek goed voor u is, en betekenen dus opkomende rijpheid van smaak zin die deel heeft aan de agency en de wilskracht van het individu in zijn eigen gezondheid en welzijn - en het opgroeien.
Onze hele psychologie hangt dus samen met onze voeding.
Samengevat:
- Zout: basis voor een ontwaakt bewustzijn
- Zuur: verfrissend, activerend
- Zoet: algemeen gevoel van welzijn
- Bitter: verzet voor de wil (zie het boek van Soesman, blz. 76)
Toch wordt ook onze psychologie gemanipuleerd door wat in onze lijn ligt van visie. De reclame is alomtegenwoordig, zij verkoopt levensstijl, verleidt tot zingeving. Onze ogen, "de vensters van de ziel", worden aangesproken om onze laagste instincten te ontginnen. Snoepgoed blijft in de blikrichting van kinderen, en aan het breekbare einde van het boodschappen doen - bij de kassa. Waar u ervoor zult betalen. Voedingsmiddelen met een zure of bittere smaak zijn vaak een strijd in de gezinsdiëten, en worden meestal vermeden. Maar zoals met pijn het geval is, ontzeggen wij onszelf daarmee onze beste leermeesters. De afhankelijkheid van bewerkte voedingsmiddelen in de haast- en remediecultuur heeft de inhoud van onze voeding grotendeels gecamoufleerd. De voedingswaarde.
De foto van een vrouw die glimlacht achter een virtual reality bril, begeleidt een artikel dat een samenvatting geeft van onderzoek dat in 2018 aan de Cornell University is gedaan. Daarin werd gezocht naar bewijs dat omgeving invloed heeft op smaak. Er werd getest hoe verschillend een scherpe blauwe kaas werd ontvangen wanneer de proefpersonen kunstmatig in een standaard zintuigcabine, een koeienstal, en op een bankje in het park werden gezet. Toen de proefpersonen werd gevraagd de pikantheid van de kaas in elke omgeving te beoordelen, bleek de pikantheid aanzienlijk intenser te zijn in de koeienstal.
Dit onderzoek, heeft voor mij geen enkele zin. Het lijkt mij, eerder een verzaken van de plicht van het hoger onderwijs tegenover de menselijke evolutie. Het stelt de voedingswaarde van het ethische en educatieve dieet van onze onderwijsecologie ter discussie, die steeds meer de belangen van het bedrijfsleven voedt, en niet de culturele. Hoe veelzeggend is het dat dezelfde persoon die gefabriceerde menselijke melk sponsort (link naar artikel over moedermelk), ook een belangrijke drijvende kracht is achter de onderwijshervorming, en zich bemoeit met de voedselproductie en -voorziening?
"Synthetisch vlees investeerder Bill Gates roept rijke landen op om volledig over te schakelen op synthetisch vlees", meldt Beef Central. Het is mij ook niet ontgaan dat ik een publicatie citeer die een gevestigd belang heeft in de echte vleesindustrie, en die schuldig is aan veehouderijpraktijken die onverenigbaar zijn met de ecologische gezondheid. Maar zo wordt ook gemeld dat Bill Gates octrooi aanvraagt op zaden van de aarde om ze te re-engineeren, en over de hele wereld landoppervlakten koloniseert. De vleesindustrie en de plantenindustrie zijn in dit verband twee kanten van dezelfde medaille. Zij produceren beide wat Vandana Shiva noemt "voedingsleeg...diëten worden afgebroken door industriële verwerking met synthetische chemische en genetische manipulatieg."
Als Shiva's opvattingen over Gates samenzweerderig lijken, dan nodig ik u uit om het volledige artikel waarnaar verwezen wordt te lezen, en bijzondere aandacht te besteden aan de octrooiaanvraag W0 060606, waarin Gates' aspiraties om onze lichamen en geesten te ontginnen gedetailleerd worden beschreven, evenals de implicaties voor verklaarde ambities om "het onderwijs opnieuw uit te vinden", te beginnen in de VS.
Extra zintuiglijke waarneming
Het Guardian artikel (2021) over interceptie vertelt ons dat het "ligt achter ons gevoel van intuïtie, wanneer iets gewoon "goed" of "verkeerd" aanvoelt zonder dat wij kunnen verklaren waarom". Hun werk is een welkome bijdrage aan de zelftherapie die in de haast- en geneescultuur wordt onderschreven. Buitenzintuiglijke waarneming werd vroeger het zesde zintuig genoemd en is in de materialistische wetenschappelijke cultuur grotendeels in diskrediet gebracht, evenals intuïtie. Intuïtie is meer dan alleen maar een gevoel - maar is belichaamd. Wij leven in tegen-intuïtieve tijden.
Dat is nu juist het probleem. Wij moeten tot onze 12 zinnen terugkeren.
Boek uw plaats op Gedrag en Communicatie Magie
>>> Voel u vrij om te herpubliceren - volg gewoon de richtlijnen voor herpublicatie van onze Alliance for Natural Health International
>>> Wilt u meer van deze steun? Wilt u uw gemeenschap uitbreiden en netwerken met gelijkgestemden? Ja? Geweldig, waarom sluit u zich dan niet bij ons aan als ANH Pathfinder, wat u toegang geeft tot ons privé Pathfinder's netwerk, een maandelijkse live Q&A, onze ANH Intentie Cirkel en nog veel meer!
>>> Terug naar de homepage
Trots aangesloten bij: Genoeg Beweging Coalitie partner van: Wereldraad voor Gezondheid
