Datum:14 maart 2024
Inhoud Secties
- ● Luister naar het artikel
- ● Lees het artikel
- ● Van natuur naar cultuur
- ● Supersnelwegen van communicatie
- ● Het systeem van stroom voorzien
- ● Evolutionaire (on)voordelen
- ● De oplossing voor het moderne leven?
- ● Geïnteresseerd in verdere studie Klinische Psychoneuro-immunologie?
Door Meleni Aldridge, uitvoerend coördinator, ANH-Intl
Luister naar het artikel
Lees het artikel
Hebt u zich ooit afgevraagd waarom u na een zware dag een fles wijn wilt opentrekken en Netflix wilt aanzetten?
Ik neem u mee op reis naar België om uit te leggen waarom...
Klinische psychoneuro-immunologie - CPNI of KPNI (k voor klinisch) als u in continentaal Europa bent - heeft dit jaar de rijpe leeftijd van 35 jaar bereikt. Het geesteskind van 2 visionairs Leo Pruimboom PhD en wijlen Bram van Dam PhD, wordt CPNI beschreven als een geavanceerde en complete geneeskunde die een integratief overzicht biedt van iemands gezondheid. Het richt zich met name op de onderlinge verbinding tussen lichaamssystemen en hun relatie met het hele scala aan psychologische, sociale en ecologische aspecten die een rol spelen in iemands leven.
Bekijk het zo...
We begrijpen nu dat echte robuuste en veerkrachtige gezondheid afhangt van de integriteit van de communicatie tussen cellen, moleculen, organen en systemen intern en ook met onze externe omgeving. CPNI, met zijn diepe wortels in de evolutionaire biologie, biedt niet alleen een taal waarmee deze communicatie kan worden gedecodeerd en begrepen - maar waar de communicatie is mislukt, biedt het vervolgens meerdere herstelmechanismen die volledig zijn afgestemd op onze genetische blauwdrukken. Methoden die ons lichaam tot in de kern begrijpt.
Van natuur naar cultuur
Het eerste weekend van maart was ik een van de meer dan 300 professionals uit de gezondheidszorg, van zo ver weg als Brazilië, die in Antwerpen, België, bijeenkwamen om 35 jaar CPNI te vieren onder de noemer 'Van PNI tot Immunoneuropsychologie & van Natuur tot Cultuur'.'. Het laatste deel van de titel verwijst naar de catastrofale ontkoppeling van de natuur die heeft plaatsgevonden naarmate we verder zijn gekomen in de zogenaamde, ontwikkelde en geïndustrialiseerde wereld van de cultuur, met alle gevolgen van dien voor de gezondheid.
Voor mij persoonlijk, nadat ik 11 jaar geleden mijn postdoctorale diploma in CPNI had behaald, was het heerlijk om opnieuw omarmd te worden door zoveel gelijkgestemde collega's en nieuwe kennis van de faculteit op te snuiven. Of misschien was het gewoon het feit dat het samenzijn in een groep, waar ik me veilig en gesteund voelde, mijn immuunsysteem aanzette om meer interferon gamma (INF-γ) te maken, een antivirale, pro-sociale immuunmolecule. INF-γ activeert ook de GABA-erge neuronen die zo kalmerend zijn en u overspoelen met innerlijke rust. Alleen al in dit voorbeeld kunt u begrijpen waarom we samen niet alleen gelukkiger zijn, maar ook sterker en beter bestand tegen virussen. Lockdowns deden het tegenovergestelde.
Wat volgt is mijn samenvatting van de belangrijkste klinische parels en toppunten van geselecteerde sprekers, van wie velen deel uitmaken van de CPNI-faculteit. Mijn collega Rob Verkerk behoorde tot de acht sprekers. Het volstaat te zeggen dat het een paar spannende dagen waren en dat ik het grootste deel ervan op het puntje van mijn stoel zat.
Afgevaardigden op de CPNI-conferentie in Antwerpen, België 'walking-the-talk' - ademend, dansend en zingend! Dit was geen uitsluitend zittende conferentie.
Supersnelwegen van communicatie
Zoals u zou verwachten, speelden de hersenen vanaf het begin een hoofdrol. Op eigen kracht, maar ook als onderdeel van de darm-hersen-immuun triade in de uitgebreide stressrespons (het onderwerp van Dr. Pruimbooms laatste artikel, "Psychoneuroimmunology in the daily clinic is only possible within a contextual frame", momenteel 'in press', in een Nature Springer tijdschrift).
Op de savanne van de vroege menselijke evolutie waren wij niet de sterkste of de snelste, maar wij waren wel degenen die uitgevonden hadden hoe we moesten overleven, communiceren en samenwerken dankzij onze grotere hersenen en de manier waarop ze bedraad zijn. Vandaag de dag hebben we nog steeds dezelfde hersenen, zij het met een paar aanpassingen, zoals een kleinere schedel, dichter opeengepakte neuronen en een zeer actieve '4e laag', die een reeks immuuncytokinen bevat, die zich in de hersenvliezen bevinden (de 3 lagen membranen die de hersenen en het ruggenmerg bedekken). Een treffende herinnering aan hoe verweven de communicatie is tussen de hersenen en het immuunsysteem.
Dr. Pruimboom verwelkomde ons allemaal met het schokkende nieuws dat dit de eerste keer in de menselijke evolutie is dat we de afgelopen twee generaties een afname in intelligentie zien. Deze afname in IQ en de daaropvolgende afname in het vermogen om nieuwe dingen te leren, betekent ook het einde van onze stijgende levensverwachting. Dit fenomeen schrijft hij toe aan wat, in evolutionaire termen, monotonie is geworden als gevolg van te veel "cultuur" (het moderne leven), waarin we ons niet langer hoeven uit te strekken, te bereiken en te groeien door inspanning en uitdaging om succes te bereiken.
Te veel mensen weten bijvoorbeeld niet meer hoe honger echt voelt, omdat we naar de keuken kunnen lopen en in de koelkast kunnen grijpen of naar de winkel op de hoek kunnen lopen. We verlangen afleiding van onze innerlijke gedachten, dus zetten we Netflix aan. Instant entertainment. We voelen een roep om verbondenheid met anderen, dus in plaats van naar buiten te gaan en mensen te ontmoeten, pakken we onze apparaten en beginnen we door de sociale media te scrollen. We hebben een behoefte (of een vermeende behoefte!) aan iets nieuws, dus we klikken de computer aan en kopen het online zonder ook maar van de bank af te komen. Onze neuronale beloningswegen worden te weinig getraind en gebruikt.
De kostbare neurologische paden van de mens met hun talloze verbindingen zijn een supersnelweg van communicatie die ons door de evolutie heeft geleid. Maar bij de moderne mens worden deze verbindingen nu verbroken door het 'monotone leven', verergerd door onmiddellijke bevrediging. Als u eenzaamheid, isolatie en sociale verslagenheid aan de mix toevoegt, hebt u nog krachtigere risicofactoren om vroegtijdig te sterven dan roken, obesitas of een zittende levensstijl.
Zoals Dr. Pruimboom uitlegde, als je de tentakel van een octopus afsnijdt, groeit hij weer aan, maar als hij ook een vette lever heeft (metabole disfunctie), kan hij dat niet. Dit komt omdat onze fysiologie eigenlijk een supersysteem is, een ingewikkeld netwerk van intense en constante communicatie. Alles communiceert met alles. We hebben overwonnen dankzij de enorme communicatie tussen de organen, met name tussen de hersenen en de darmen. Beide systemen voelen de binnen- en buitenwereld en samen beslissen ze hoe ze moeten reageren.
Zodra er een breuk in het netwerk ontstaat door bijvoorbeeld een stofwisselingsziekte, is er een verstoring in de cellulaire communicatiebaan, waardoor de normale functie/reactie in het hele systeem wordt verstoord. Vandaar, zegt Dr. Pruimboom, dat er niet zoiets bestaat als psychosomatisch, omdat alles tegelijkertijd overal is.
Het systeem van stroom voorzien
Natuurlijk is er voor al deze communicatie - van systeem tot systeem, van orgaan tot orgaan en van cel tot cel - energie nodig. Tom Vos gaf een fascinerende presentatie over waarom onze mitochondriën zoveel meer zijn dan alleen maar energiefabriekjes. We zijn ook van ze afhankelijk voor cellulaire afvalverwerking, productie van cofactoren voor hormoonproductie, mitokineproductie, DNA-afgifte en cellulaire homeostase. Mitochondriën ondersteunen ook de productie van nucleotiden (de bouwstenen van DNA), kunnen glucose en hem maken, evenals sommige vetzuren en zelfs sommige aminozuren. Ze ondersteunen de productie van systemen die we nodig hebben voor al onze cellen, dus het is geen verrassing dat mitochondriale disfunctie aan de basis ligt van alle chronische stofwisselingsziekten en neurodegeneratieve ziekten.
Tom deelde ook veelbelovend nieuw onderzoek over twee mitochondriale peptiden - Humanine en MOTS-c (mitochondrial open reading pattern transcript c) die een grote invloed hebben op gezondheid en levensduur. Humanine blijkt bijvoorbeeld erg laag te zijn bij mensen met Alzheimer, maar honderdjarigen hebben hoge niveaus. MOTS-c niveaus bij jongere mensen zijn hoger, maar dalen met de leeftijd. Gezien het feit dat onze mitochondriën hun oorsprong hebben in bacteriële voorouders en een essentieel element zijn geweest tijdens de evolutie, is het begrijpelijk dat deze peptiden beïnvloed zouden worden door voedingspatronen. In feite is humanine een nabootser van calorierestrictie en worden de niveaus van beide ondersteund door intermitterend en langer vasten. Onthoud dat we gebouwd zijn voor hongersnood en niet voor feesten, want succesvolle evolutie = overleven.
Lichamelijke activiteit is nog steeds de beste manier om binnen enkele dagen meer mitochondriën aan te maken en hun werking te verbeteren. Combineer dit met intermitterend vasten en u zult nog sneller nieuwe mitochondriën aanmaken. Als uw vitamine D-spiegels voldoende zijn, dan zijn veel van de stoffen die u nodig hebt voor een optimale mitochondriale functie beschikbaar. U hebt ook een gezonde schildklier nodig met voldoende schildklierhormonen, met name T2 en T3, wat nog een reden is waarom zoveel mensen die alleen (synthetische) T4 als supplement gebruiken, niet in staat zijn om optimale gezondheidsniveaus te bereiken. Rood en infrarood licht ondersteunen de elektronentransportketen binnen het binnenste membraan van de mitochondriën, wat een direct effect heeft op de energieopwekking.
Evolutionaire (on)voordelen
Professor Fritz Muskiet PhD verdiepte zich in atherosclerose als ontstekingsziekte vanuit een evolutionair biologisch perspectief. Waar een hoog cholesterolgehalte in ons verre verleden een voordeel was en beschermend tegen ontstekingen, veranderde het in de jaren 1900 van een voordeel in een nadeel met de komst van zoveel geraffineerde omega 6-olie in het dieet. Hoe meer ontstekingen we krijgen, hoe meer onze stofwisseling verandert. De twee zijn nauw met elkaar verweven, maar niet alle ontstekingen ontstaan door een lichamelijk trauma. Een ongezonde levensstijl - hier bedoelen we een levensstijl die onze genen niet aanspreekt in een taal die ze begrijpen - kan net zo schadelijk zijn. De gevolgen van ons moderne leven zijn zo groot dat wij als behandelaars nu rekening moeten houden met LAMP's (lifestyle-associated molecular patterns), maar ook met PAMP's (pathogen-associated molecular patterns) en DAMP's (damage-associated molecular patterns).
Beide Rob Verkerk PhD en Dr. Muskiet verwezen naar urinezuur gezien de hoofdrol die het nu speelt in metabole disfunctie en chronische ziekten. Urinezuur is een bijproduct van het fructosemetabolisme. Ons fruit is tegenwoordig groter geworden en veranderd in met water gevulde suikerbommen die we buiten het seizoen eten nadat ze chemisch gerijpt zijn met ethyleen. Het fruit dat onze jager-verzamelaars voorouders aten was veel kleiner, bevatte meer voedingsstoffen met alle gezonde secundaire plantaardige voedingsstoffen die we zo nodig hebben, was rijp en in het seizoen. Als een vrucht aan de plant in de zon rijpt, verandert de fructose in glucose. Daarom hebben we zes verschillende systemen in het lichaam om met glucose om te gaan, maar slechts één (de lever) om met fructose om te gaan. We worden niet goed gevoed door veel van de onvoldoende voedzame fruitsoorten die we vandaag de dag consumeren, maar het extra urinezuur van de afbraak ervan draagt bij aan hogere urinezuurspiegels, wat de mitochondriën aantast, de energieproductie verlaagt, honger en verlangen naar meer suikerhoudend fruit aanwakkert omdat het lichaam naar glucose hunkert, maar alleen maar meer fructose krijgt. En de vicieuze cirkel gaat door.
Maar zoals Rob Verkerk ook al zei, is urinezuur in lage concentraties ongelooflijk beschermend, het doet ongeveer 50% van het vrije radicalen neutraliserende werk in ons lichaam. Zo'n 15-20 miljoen jaar geleden, toen het klimaat kouder werd en voedsel moeilijker te vinden was, verloren onze hominide voorouders door een mutatie het vermogen om urinezuur af te breken. Dit gaf ons een overlevingsvoordeel tijdens deze spaarzame tijden, omdat het insuline, ons vetopslaghormoon, verhoogde. Maar in de wereld van vandaag, met veel fructose en veel cafeïne, jaagt deze mutatie de urinezuurspiegels door het dak, wat weer bijdraagt aan onze epidemieën van stofwisselingsziekten, hartziekten en zelfs kanker.
In feite was hormese het onderwerp waarop Rob Verkerk afstudeerde, waarbij hij liet zien dat veel dingen waaraan we worden blootgesteld een niet-lineaire dosis-responsrelatie hebben. En we moeten echt de kronkels van deze dosis-responsrelaties begrijpen als we mensen willen helpen genezen. Hormesis is een wetenschappelijke term die zegt dat het niet zo eenvoudig is om te zeggen dat er een rechte lijn is tussen een bepaalde blootstelling en het voordeel of de schade ervan. Vaker wel dan niet is die relatie echt complex, en soms kan een beetje van iets schadelijker zijn dan een matige hoeveelheid, zoals we zien bij zogenaamde xeno-oestrogenen in watervoorraden die vervuild zijn met BPA-bevattend plastic en afval van anticonceptiepillen. Maar kijk, we zien ook deze hormetische relaties met urinezuur, waarbij mensen die er niet genoeg van binnenkrijgen, zoals Alzheimer- of Parkinsonpatiënten, de neurologische bescherming die het biedt missen, en mensen die er te veel van binnenkrijgen de gevolgen ondervinden die ik hierboven heb genoemd.
Rob liet ook zien hoe deze hormetische relaties van toepassing kunnen zijn op dingen die helemaal geen chemicaliën zijn, door de voor- en nadelen te beschrijven van te veel of te weinig blootstelling aan mobiele telefoons en gezondheidssystemen. Beide kunnen redden, beide kunnen doden, en veel van de problemen waar we in de moderne maatschappij mee te maken hebben, hebben te maken met het feit dat we de mate waarin deze algemeen geaccepteerde technologische systemen ons leven beïnvloeden, maar al te vaak negatief, niet op waarde schatten omdat we het gebruik ervan niet zorgvuldig genoeg afstemmen.
>>> Urinezuur: de metaboliet die u niet mag negeren
Professor Charles Raison MD ging recht naar de kern van wat zo velen kwelt toen hij verwees naar de stijgende cijfers van drugsverslaving, angst, depressie en zelfmoord - vooral bij jonge mensen.
"Onze wereld is nu depressief en angstig en we hebben zoveel dingen die onze natuurlijke homeostase onderdrukken. Hoe langer u medicijnen gebruikt, hoe langer de kans is dat u er resistent tegen wordt. Ze kunnen er ook voor zorgen dat mensen een chronischer verloop van depressie krijgen. We hebben een groot probleem en de psychiatrie is als tak van de geneeskunde wetenschappelijk failliet." - Dr. Charles Raison
Dr. Raison erkende dat antidepressiva niet erg goed werken, met nauwelijks meer voordeel dan placebo. Vanuit evolutionair perspectief kunnen antidepressiva sommige mensen helpen om het rustiger aan te doen, om uit te rusten, te ontspannen en een gevoel van veiligheid te hebben. Maar werken met de polyvagale theorie werkt waarschijnlijk net zo goed. Maar waarom zien we zo'n epidemie van depressie en geestelijke gezondheidsproblemen?
De gegeneraliseerde onveiligheidstheorie van stress - GUTS - en het niet bereiken van proximale doelen kunnen twee factoren zijn die hieraan bijdragen. Mensen zijn geëvolueerd om in relatie met anderen te zijn en als we dat niet zijn, komen onze interne veiligheidssignalen niet op gang. Deze veiligheidssignalen zijn een evolutionair mandaat dat mensen in staat stelde om in vrede te eten, te slapen en zich voort te planten, maar toch zijn er veel mensen die niet zijn opgegroeid in of leven in een veilige omgeving en dus niet de juiste veiligheidssignalen hebben ontwikkeld.
Proximale doelen verwijzen naar belangrijke overlevingsparameters voor een soort, zoals het hebben van voldoende voedsel, seksueel aantrekkelijk zijn, status bereiken in je gemeenschap en door anderen als goed beschouwd worden, voldoende onderdak en een veilige plek om te leven. In onze evolutionaire geschiedenis had u, als u deze doelen bereikte, gemiddeld meer kans om te overleven en u voort te planten. Depressie is een signaalfunctie die u vertelt dat u niet slaagt in deze proximale doelen omdat de evolutionaire aansporing van onze genen is om ze te bereiken, om ervoor te zorgen dat u succesvol overleeft en zich voortplant.
Hoewel we in deze nieuwe wereld van 'cultuur' niet vaak zonder voedsel of onderdak zitten, ontbreekt het ons wel aan voldoende uitdaging in onze vaak monotone wereld. Denk bijvoorbeeld aan warmte en kou, en hoe we allemaal zo vaak in kunstmatig gecontroleerde temperaturen leven in bijna hermetisch afgesloten omgevingen. Er is een zeer nauw verband tussen ons vermogen tot thermoregulatie en de hersenen. Mensen met een zware depressie hebben het meestal warm en hebben problemen met thermogene afkoeling. Vanuit een adaptief, op stress gebaseerd perspectief is het beter om het koelsysteem te belasten door nog meer warmte, zodat het lichaam zichzelf kan resetten. Studies hebben aangetoond dat hoe heter mensen het hadden, hoe depressiever ze waren na een hyperthermiebehandeling. Het gebruik van adaptieve stressoren zet een compenserende "overshoot" in gang. Vasten werkt ook zo. Net genoeg om een reset te creëren, maar niet te veel om in schadelijke overlevingsstress terecht te komen.
Op een vergelijkbare manier kan een diepe spirituele verbinding een emotionele doorbraak zijn waardoor u het gevoel krijgt dat het Universum een veilige en gastvrije plek is. Mystieke ervaringen kunnen behoorlijk krachtige antidepressiva zijn, en daarom zien we in de klinische praktijk zo'n explosie van plantaardige geneeswijzen, microdosering en het gebruik van psychedelica bij zware depressies. Psychedelica zoals Psilocybine stellen iemand in staat om zijn problemen onder ogen te zien en ze ofwel te accepteren ofwel op te lossen door te zien hoe ze kunnen veranderen. In de klinische ervaring van Dr. Raison was het zo dat hoe meer een patiënt een emotionele doorbraak had tijdens een Psilocybine-sessie, hoe depressiever ze 12 weken later waren. Het wordt een kortere weg naar het bereiken van proximale doelen.
De presentatie van Dr. Raison was het perfecte decor voor wat er op dag 2 zou komen van Itziar Hernandez MScdie de oorzaken van de opioïdencrisis hard aanpakt. In een notendop filteren opioïden de omgeving om ons heen en maken ze het leven gemakkelijker voor mensen die zich overweldigd voelen. Ze worden gebruikt voor lichamelijke pijn omdat ze zo effectief zijn - maar ze worden ook gebruikt om emotionele pijn te verzachten. Ongeveer de helft van het aantal recepten dat wordt uitgeschreven, is voor mensen met depressie en angst. Opioïden zijn zwaar verslavend omdat het controleverlies over de stof sowieso farmacologisch snel gaat, maar nog sneller als er stress of pijn aanwezig is.
Er is een groep mensen die vatbaarder is voor opioïdenverslaving - mensen met het beloningsdeficiëntiesyndroom. Wat is het beloningsgebreksyndroom (RDS), hoor ik u vragen? Nou, bedenk dat we evolutionair gezien voorbestemd zijn om succesvol te overleven. Het voordeel van de beloningspaden in onze hersenen was dat we harder zouden zoeken en meer ons best zouden doen om te overleven. Ze voorkomen dat we opgeven. Maar in de wereld van vandaag hebben we te maken met een evolutionaire mismatch. We worden gebombardeerd door een constante overvloed aan zintuiglijke informatie van dingen die ons voortdurend en onmiddellijk beloningen geven waar we niet voor hoeven te werken. Zoals ik al eerder heb gezegd, online winkelen, eten, doem scrollen... We leren niets nieuws, we maken geen nieuwe synapsen aan, we maken geen nieuwe connecties met mensen face-to-face, dus de mensen die gevoelig zijn voor RDS kunnen minder goed omgaan met de overweldiging en zijn vatbaarder voor pijn, mentale onbalans - en zijn ook vatbaarder voor verslaving. Niet alleen aan opioïden, maar aan alles om zich maar beter te voelen, suiker, te veel eten, gokken, seks, alcohol, enz.
Itziar herinnerde ons eraan dat we tegenwoordig een enorm aantal mensen hebben met deze evolutionaire eigenschap die de strijd met pijn verliezen, die de controle over hun emoties verliezen en in plaats daarvan kiezen voor synthetische opioïden om zich beter te voelen. Zelfs één pil fentanyl kan bij zulke mensen verslaving veroorzaken. Fentanyl is nu de belangrijkste doodsoorzaak bij 18- tot 49-jarigen in de VS. Slechts één pil kan dodelijk zijn!
Ons lichaam maakt van nature opioïde peptiden vrij tijdens de stressreactie, maar we worden er resistent voor nadat ze de stress hebben weggenomen, omdat het de bedoeling was dat we van ons luie reet kwamen en een oplossing gingen zoeken. Te veel mensen zitten vandaag de dag veel te zittend en hebben geen drive en motivatie om naar buiten te gaan en oplossingen te zoeken - of gewoon actief te zijn - omdat we als bevolking te veel geconditioneerd zijn om digitaal naar oplossingen te zoeken. De natuur vertelt ons dat hoe inactiever u bent na een periode van stress, hoe resistenter u bent tegen uw eigen interne opioïden. Als u op de bank blijft zitten en uw ellende blijft voelen, wordt het risico om in een depressie af te dalen des te groter. Het zit in ons ingebakken dat we moeten bewegen om oplossingen te vinden. Zelfs een wandeling ondersteunt dit proces.
Maar chronische stress en resistentie tegen opioïden zit niet alleen in de hersenen. Het zit ook in ons lichaam. We moeten een einde maken aan een uitdaging om morfine en oxytocine te activeren. Pillen alleen zullen het evolutionaire probleem nooit oplossen. De oplossing zit in ons. We moeten deze paden zelf activeren.
Om het morfinesysteem te activeren, hebben we vertrouwen, liefde, geloof in onszelf, ontspanning, reflectie en tijd om te mediteren nodig. Daarnaast zijn aanraking en massage nodig omdat bepaalde vezels in onze huid ons piloneuraal complex stimuleren waardoor oxytocine vrijkomt. Dit systeem is zo belangrijk dat het al in week 12 in de baarmoeder ontwikkeld is. Het is ook dit systeem dat ons vermogen programmeert om onze reacties op het leven te reguleren - van het begin tot de dag dat we sterven.
Oxytocine is ook heel belangrijk voor het programmeren van onze precisieneuronen die onze ervaringen in het leven voorspellen, afhankelijk van onze context als kind. Of die ons in staat stellen om deze als volwassenen te veranderen wanneer we kunnen zien waar genezing moet plaatsvinden. De lenzen die we gebruiken om het leven te zien - bijvoorbeeld als perfectionisten, mensen met een laag zelfbeeld of een gebrek aan eigenliefde - zitten allemaal in dit systeem, en daarom is aanraking zo belangrijk voor onze gezondheid en ons welzijn.
Martijn Van Raamsdonk ging verder met het opvullen van de hiaten over waarom we ook te maken hebben met een epidemie van chronische pijn in zijn presentatie getiteld: "Chronische pijn - komt het echte gevaar misschien van binnenuit?
We zien de cijfers van chronische pijn exponentieel stijgen. Op dit moment lijdt 1 op de 4 mensen aan chronische pijn, maar tegen 2050 zal dat 1 op de 3 zijn. Het is duidelijk dat we chronische pijn niet kunnen genezen met conventionele benaderingen, anders zouden we deze cijfers wel zien dalen.
Martijn kwam aan het begin van zijn presentatie ook met een contra-intuïtieve hypothese: dat pijn 100% een illusie is! Je kon de zaal bijna unisono horen ademhalen. Dat is nogal een bewering - vooral als je iemand bent die pijn ervaart. De aanwijzing zit in het woord ervaren. Ik zal het uitleggen.
Pijn biedt een evolutionair voordeel omdat het u in staat stelt gevaar te bespeuren. Wij zijn gemaakt om te overleven, dus het is nuttig om gevaar te kunnen voelen zodat we ons ervan kunnen verwijderen. Pijn is in feite een boodschap die om aandacht vraagt en prioriteit geeft aan ontsnappen, herstel, genezing en leren. Maar wat is het, waar komt het vandaan en is er een direct oorzakelijk verband met de plaats van de pijn die we voelen? Bij een wond duidelijk wel. Maar bij chronische pijn is het niet zo lineair.
Aangezien we een organisme van verbindingen en communicatie zijn, waarbij alles met alles verbonden is, hoeft de plaats waar de pijn daadwerkelijk gevoeld of waargenomen wordt niet noodzakelijkerwijs de oorsprong of oorzaak ervan weer te geven. Een leververvetting met disfunctionele insulinereceptoren kan bijvoorbeeld heel goed SOS-signalen uitzenden die ergens anders in het lichaam als pijn worden ervaren.
Nociceptoren die de pijnsensatie initiëren zijn neuro-immuuncellen, dus het is belangrijk om te begrijpen dat perifere sensatie meer door het immuunsysteem wordt gecreëerd. Zie het als senso-immunologie. Wist u dat de achterwortelganglia in uw ruggengraat ook signalen van het lichaam kunnen opvangen? De A- en C-zenuwvezels worden spontaan geactiveerd door lichte ontstekingen, dus u bent voorbereid op pijn zodra uw ontstekingsniveaus stijgen, of dat nu komt door slechte voedingskeuzes, een zittend leven of een verstoord en onevenwichtig microbioom.
In feite kunnen we de hersenen nooit loskoppelen van het microbioom, zo afhankelijk zijn we van de symbiotische relatie met onze microbiële partners. Ons microbioom produceert veel van onze neurotransmitters en voorlopers voor de neurotransmitters die in de hersenen worden aangemaakt. Als ons dopamineniveau daalt, zijn we gevoeliger voor pijn. Daarom is het eerste wat chronisch pijnpatiënten moeten doen, werken met de darmen. Een gezonde, ondoordringbare darmbarrière herstellen om te voorkomen dat de zeer giftige lipopolysacchariden (LPS) van gramnegatieve bacteriën de lichaamsholte binnensijpelen en voor ontstekingen en het juiste microbiële evenwicht zorgen. Dit is een van de belangrijkste verbanden tussen endotoxemie (vergiftiging in de darm door slechte bacteriën), LPS en chronische pijn.
Vandaar dat de CPNI (of KPNI als u in Europa bent) benadering van chronische pijn is om de balans en homeostase in het hele organisme te herstellen.
Daniel de la Serna vatte dit prachtig samen in zijn presentatie over het chronisch vermoeidheidssyndroom (CVS) en waarom het een immuun-psycho-neurologische aandoening is. Wanneer we onze homeostase verliezen, vertrouwen we op onze allostatische systemen om het over te nemen. De term allostase verwijst naar het aanpassingsproces dat het lichaam produceert om te proberen het evenwicht te bewaren als het uit balans is - denk aan het vecht-, vlucht- of bevriesmechanisme dat adrenaline, cortisol en andere chemische boodschappers gebruikt.
Er zijn twee belangrijke risicofactoren voor het ontwikkelen van CVS - psychosociale en besmettelijke triggers - die het verband tussen de hersenen en het immuunsysteem aantonen. De hersenen zijn verantwoordelijk voor aanpassing en zeer gevoelig voor psychosociale triggers; hetzelfde geldt voor het immuunsysteem dat zeer gevoelig is voor ziekteverwekkers. Ook hier zien we het belang van de 4e laag in de hersenen, waar immuuncytokinen en immuniteit een invloed hebben op onze sociale neurologie.
Hoewel we CVS als een negatieve pathologie zien, is het in overlevingstermen een voordeel dat we ons zo moe voelen dat we de risico's van contact met anderen vermijden, voor mensen die misschien zoveel last hebben van ontregeling door verbroken communicatie dat het de enige manier is waarop het lichaam ermee om kan gaan. Sociale nederlaag veroorzaakt bijvoorbeeld depressieve toestanden die zo krachtig zijn in de hersenen dat ze immuuntriggers in de hersenen (microgliale activering) opwekken, maar zonder een volledige immuunrespons in het lichaam. Op de lange termijn veroorzaakt dit neuro-inflammatie, een voorloper van neurodegeneratieve ziekten zoals de ziekte van Alzheimer, dementie of de ziekte van Parkinson. Wanneer onze stress, of die nu de hersenen of het lichaam beïnvloedt, van acuut naar chronisch gaat, vertragen we, in een poging om te overleven. Onze evolutionaire drang om te overleven is nog steeds zo diep in ons DNA verankerd dat we allerlei pathologieën creëren om ervoor te zorgen dat we gewoon doorgaan (Ed. een concept dat me doet denken aan Dory in de Disneyfilm vinden Nemo).
De oplossing voor het moderne leven?
"Ziekte begint wanneer dingen eentonig worden en de verbinding wordt verbroken."- Leo Pruimboom PhD
Communicatie in de supersnelweg van ons lichaam is zoveel meer dan alleen hormonen of zenuwen. Microbiologie, nanobiologie en zelfs ons bioveld is hoe alles met elkaar verbonden is. Het antwoord op het herstellen van onze verloren communicatiewegen ligt in het vaststellen waar de communicatiestoornissen zitten en het herstellen van de verbinding met behulp van de aloude evolutionaire 'taal' die ons lichaam zo goed begrijpt.
Het concept 'Intermittent Living', zoals Dr. Pruimboom het noemt. Een van de belangrijkste redenen waarom hij 35 jaar geleden medeoprichter was van de gezondheidsbenadering, de klinische psychoneuro-immunologie, en later een 6-daags programma heeft ontwikkeld, genaamd 'Intermittent Living', dat geworteld is in het herstellen van evolutionaire communicatiepaden met behulp van natuurlijke adaptieve stressoren.
Geïnteresseerd in verdere studie Klinische Psychoneuro-immunologie?
De Masters in CPNI wordt voor het eerst in het Engels gegeven, vanaf oktober 2024 in Londen.
Lees meer over de International Masters in CPNI.
Doe mee met Dr. Leo Pruimboom voor een tweede Masterclass in Londen op 1 juni 2024, waarin het volgende wordt onderzocht Ontsteking als oorzaak van alle ziekten en hoe deze op te lossen. Kunnen we natuurlijke ontstekingsremmers gebruiken of zijn ze net zo schadelijk als NSAID's?
Mis de eerste Masterclass van Dr. Pruimboom met Rob Verkerk PhD op 17 november 2023 niet, want de opname is nu beschikbaar. Of u nu nieuw bent bij CPNI, uw kennis wilt opfrissen of meer vaardigheden aan uw praktijkgereedschapskist wilt toevoegen, u zult merken dat deze cursus boordevol informatie zit en u zult er klinische parels uit kunnen halen - vooral als u overweegt om deel te nemen aan het masterprogramma.
Voor meer informatie, of om persoonlijk antwoord te krijgen op uw vragen over de Masters of een van de Masterclasses van Dr. Pruimboom in het Verenigd Koninkrijk, kunt u contact opnemen met Karina Athwal via [email protected].
>>> Als u nog niet bent ingeschreven voor de wekelijkse nieuwsbrief van ANH International, schrijf u dan nu gratis in via de knop SUBSCRIBE bovenaan onze website - of nog beter - word Pathfinder-lid en sluit u aan bij de ANH-Intl-stam om te profiteren van de voordelen die uniek zijn voor onze leden.
>> Voel je vrij om te herpubliceren - volg onze richtlijnen voor herpublicatie van Alliance for Natural Health International.
>>> Terug naar de homepage van ANH International
